Kreskówki mogą być złe niczym demony z piekła rodem. Do dziś dręczą mnie koszmary fatalnej animacji i obrzydliwej kreski z kolorami w stylu kociej smółki z obrazu „Karrypel kontra Groszki” czy innej obłędnej polskiej animacji. Reżyser Fred Olen Ray w 1992 roku postanowił przedstawić swoją wizję złej kreskówki. Złej, krwiożerczej i seksownej.

Jaki był wasz ulubiony aktor dzieciństwa? Fred Savage z „Cudownych lat”? Może „Doogie Howser, M.D.” sprawił, że Neil Patrick Harris stał się gwiazdą, która pomagała wam przetrwać odcinki późniejszego sitcomu „Jak poznałem waszą matkę”? A może Mateusz Damięcki, grając w „WOW” czy „Łowcach, ostatnim starciu”, wywarł na was niezapomniane wrażenie?

Gorsze niż piekło po śmierci jest tylko piekło za życia. Takim hasłem reklamował swój film w 1991 roku Ate de Jong. Brzmi przerażająco, ale skoro do nieba należy fatygować się po schodach, a do piekła prowadzi autostrada, to nic dziwnego, że zło wydaje się tak pociągające. Zwłaszcza jeśli jest się młodym człowiekiem zmierzającym do krainy rozpusty, aby wziąć potajemny ślub ze swoją przepiękną narzeczoną.

Jako że dziś mija kolejny dzień mojego życia, w którym nie obejrzałem żadnej części sagi „Zmierzch” ani nie wspominałem ze wzruszeniem majestatycznego duo Pitt – Cruise, z którego jeden udzielił wywiadu rzeki Christianowi Slaterowi, ani też nie przeszło mi przez myśl, aby zacząć jeden z popularnych seriali o krwiopijcach (poza True Blood trudno mi nawet przytoczyć inny tytuł), to postanowiłem, że czas na film o wąpierzach. Ale nie będzie to żaden Dracula w wykonaniu Beli Lugosiego czy też ten jedyny, którego z komercyjnego kina zawsze chętnie obejrzę ponownie, czyli Hrabia grany przez Gary’ego Oldmana. Stawiam na inne podejście do tematu, bardziej realistyczne i pozbawione elementów kina psychologicznego – film przedstawiający spektrum wampiryzmu.

Morze, plaża, zimne drinki i panienki w skąpym, nawet jak na strój plażowy, bikini. W gatunku horror widok nie aż tak częsty, jak ciemne lasy czy ponure zamczyska, chyba że w czasie początkowej ekspozycji historii. Najlepszym wykorzystaniem takiego krajobrazu dla dreszczowca pozostają oczywiście „Szczęki”, ale walkę z rekinem ludojadem obejrzałem raz i w zupełności mi wystarczyło.

Mucha (The Fly), film z 1986 r. w reżyserii mistrza gatunku Davida Cronenberga, do dziś jest jednym z czołowych przedstawicieli body horror. Jeff Goldblum i Gina Davis stworzyli niezapomniane postacie szalonego naukowca i zakochanej w nim dziennikarki zafascynowanej jego pracą. Atmosfera i efekty specjalne stały na najwyższym poziomie i wiele horrorów lat 90. nie osiągnęło nawet ułamka poziomu tego dzieła. I to wszystko przy zaledwie 15 milionach dolarów budżetu. Film zarobił solidne 60 milionów, nic więc dziwnego, że powstał sequel. Czy jednak udało mu się utrzymać poziom części pierwszej?

Mumia to znana w świecie potworów osobistość, jednak nigdy nie zyskała na takiej popularności w świecie horroru, jak wilkołak czy wampir, nie wspominając nawet o swoim bliskim kuzynie, klasycznym zombie. Może to przez zbytnią rzadkość i egzotykę występowania, a może zombie w bandażach jednak nie było na tyle straszne, aby poświęcić mu więcej czasu ekranowego. Twórcy Szlachetnego podróżnika chyba również nie byli zdania, że sama egipska zawijanka wystarczy, aby pociągnąć cały film, więc postanowili trochę tę historię ubarwić. Czy im się udało?

Czy ten tytuł sam w sobie nie jest obietnicą dobrej zabawy i nie krzyczy wręcz: „Hey, this is 80’s, bitches!”? Kaseta z filmem gościła w moim magnetowidzie wielokrotnie, chętnie powtarzałem seanse zarówno sam, jak i ze znajomymi, ponieważ film jest tak wspaniałym guilty pleasure, że idealnie spełnia się na imprezach młodzików lubiących dreszczowce oglądane w tajemnicy przed rodzicami.

Jeśli spodobał się wam opisywany w tym cyklu „Wiklinowy koszyk”, to na pewno do gustu przypadnie też kolejny film Franka Henenlottera, wypuszczony na rynek w 1988 roku horror-komedia pod rozkosznym tytułem „Zniszczenie mózgu”.